مصطفی جایی فرود آمد به راه
گفت: «آب آرید لشگر را ز چاه»
رفت مردی، باز آمد پر شتاب
گفت: «پر خون است چاه و نیست آب»
گفت: «پنداری ز درد کار خویش
مرتضی (ع)در چاه گفت اسرار خویش
چاه چون بشنید آن، تابش نبود
لاجرم پر خون شد و آبش نبود.»
آن که در جانش چنین شوری بوُدَ
در دلش کی کینه ی موری بوُدَ؟
در تعصب می‌زند جان تو جوش
مرتضی (ع) را جان چنین نبَوْدَ، خموش
مرتضی (ع) را تو مکن با خود قیاس
زانکه در حق، غرق بود آن حق شناس
