ادامه ی داستان شهید احمد متوسلیان
دو تا دستش هم خالی می ماند و می توانست راحت تر بدود. راهش را به طرف قنادی
کج کرد و دوید . ناگهان از سر کوچه چند پاسبان با تفنگ های امده ، جلویش سبز شدند.
یکی از انان فریاد زد(( اهای بچه ،کجا می روی؟ )) احمد، دست و پایش را گم کرد:
((من...من...اقا میروم مغازهی بابام ))
_مغازه ی بابات کدام است ؟
_قنادی متوسلیان.
_پس بدو ،تو کوچه نمون ، ((خطر ناک است )). احمد حرکتش را تند کرد . کم کم
همه ی خیابان های اطراف شلوغ شد و فریاد ها بیشتر و بلند تر:(( یا مرگ یا
خمینی ، مرگ بر شاه ، مرگ بر اجنبی ))احمد نا گهان دید پاسبان ها رسیدند . تفنگ
هایشان را به طرف مردم نشانه گرفتند و تیر اندازی کردند . مردم مثل برگ درخت
های پاییزی ، روی هم می ریختند . جلوی مغازه ها ، روی سنگ فرش های خیابان ،
همه جا از خون پوشیده بود. پاسبانی ایستاده بود با سیبیل های تابیده حالی که شکمش
را جلو داده بود و تفنگش را جلو تر. احمد مثل بچه گنجشک ، کنار در چوبی و نیمه
باز لوازم تحریری کز کرده و از ترس چشم هایش را بسته بود . پاس بان سراغ او امد
:((ببینم بچه این جا چه کار می کنی ؟)) احمد نگاهی به در نیمه باز انداخت . دلش می
خواست می توانست خودش را از شر نگاه های تند و فریاد های زمخت پاسبان خلاص
کند . پاسبان نزدیک تر امد . باطوم سیاهی در دست داشت . به مغازه اشاره کرد و داد
زد:((کی این جا قایم شده ؟)) بعد محکم به شیشه ی رنگی و مشبک با لای در کوبید .
احمد با خودش گفت )): این همان شاه است . اگر شاه نبا شد ، حتماً اجنبی است .))
پاسبان اول سرش و بعد هیکل گنده اش را از لای در تو مغازه برد . احمد نمی دانست
باید برود یا همان جا بایستد.
لحظه ای بعد صدای ناله ی پیر مردی را شنید . ان وقت پاسبان در حالی که او را زیر
مشت و لگد گرفته بود ، تا وسط خیا بان کشید . احمد پیر مرد را خوب می شناخت .
چند تا از دفتر کتاب هایش را او برایش سیمی کرده بود . پیر مرد فریاد زد :(( ای
ظالم . من که کاری نکردم . سرم به کار خودم گرم است .)) پاسبان با باطوم ، به چپ و
راست ، به سر و شانهی او کوبید . صورت پر چین و چروک و مو های سفید سر و
ریشش ، پر از خون شده بود . بالخره طاقت نیاوردو فریاد زد :(( مرگ بر شاه ، مرگ
بر اجنبی.)) ناگهان پاسبان لوله ی تفنگش را به طرف او گرفت و شلیک کرد . پیر مرد
کف خیابا ن افتاد و سنگ فرش ها سرخ شد . پاسبان با صدای بلند فحش داد و بعد به
سوی جمعیتی که با مشت های گره کرده، از راه می رسیدند ، دوید . احمد خودش را به
پیر مرد رساند . چشم هایش بسته بود و دیگر ناله نمی کرد. با دست های کوچکش سعی
کرد او را بلند کند ؛ ولی نتوانست . در حالی که اشک پهنای صورتش را می پوشاند ،
زیر لب گفت :((مرگ بر شاه ، مرگ بر اجنبی ))یک روز وقتی بزرگ شوم خدمت
همه ی شما میرسم .))